Verslag reis naar en aankomst in Graz

Dinsdag 03/02/2009, 23h

Om 10h komen Stefan en ik aan op de luchthaven van Keulen. Vanaf hier ga ik alleen verder. Meteen wordt ik in het Duits gegooid en vlieg ik over besneeuwde bergen. Bij het inchecken vroeg de man van de controle al of in Oostenrijkse was. Ik was al undercover voor ik het wist. In de luchthaven zit ik aan het raam en kan volgen hoe het landschap heuvelachtiger en witter wordt. In Graz aangekomen begint het. Ik loop om te beginnen al even de luchthaven op en neer op zoek naar een bus naar Graz. Dat staat niet al te best aangegeven. Ik wordt al aangesproken door een jongen die uit Aaken blijkt te komen en ook student is maar gewoon drie dagen op reis komt naar Graz. Hij moet ook in Graz geraken dus zoeken we samen verder. Aan de informatiedienst van de luchthaven is een vrouw net hetzelfde aan het vragen. Blijkt Zug moeten nemen, das een half uur wachten, de bus een uur. We wandelen daar dus naartoe. Op mijn kaartje lijkt het echt nog een eind maar ik zit amper vijf minuten op de trein. Terwijl ik aan het wachten was op die tramtrein was ik op mijn kaartje aan het zoeken waar ik best moest afstappen. Ik was al even bezig toen een meneer vroeg of hij kon helpen. Door die meneer stap ik na twee haltes redelijk dicht bij de jeugdherberg van de tramtrein. Mijn ‘Duitse vriend’ (ben zijn naam al vergeten, … eigenlijk heb ik hem per ongeluk ook niet opgeslagen op het moment dat hij het zei) blijft zitten tot in het centrum. Daar sta ik dan. Wederom oriënteren! Er komt net een bus aan die ik één halte kan nemen dus ik spring er even op want met mijn 27kilowegende zak zou ik te voet al snel uitgeput zijn. Na die halte is het nog twee keer een halve straat en ik ben er. In de straat van de jeugdherberg roept er opeens van de andere kant van de straat iemand iets naar mij. ’t Is een oudere man: of ik de jeugdherberg zoek. Ja! Nog even rechtdoor en daar rechtsinslagen.
Wauw! Zoveel behulpzame Oostenrijkers op één dag. In de jeugdherberg aangekomen zet ik even alles op een rijtje. Plan: de stad in trekken, proberen mij bekend te maken bij een instelling van de universiteit en eten! ’t Is half drie en ik heb op een paar mini-koekjes nog niets gegeten sinds het ontbijt. Ik wandel richting oude stad en daarna richting universiteit. Het lijkt vrij klein, ik kan vrolijk van de ene uithoek naar de andere stappen. Op het eerste zicht valt de grootte van de stad dus wel wat tegen.

Aja, even tussendoor, het is in mijn hoofd al helemaal vanzelfsprekend maar alles is hier dus nog besneeuwd! Rond de luchthaven niets dan witte velden en alle daken in de stad zien ook nog wit. Aan de kant van de wegen liggen bergen sneeuw en de niet veel gebruikte voetpaden zijn glad!

In de oude kern loop in voorbij een koffiezaak. Ik kijk schuin een beetje binnen, zit daar toch wel ni iemand naar mij te zwaaien zeker! ’t Is die Duitser uit Aken van de luchthaven. Nu lukt Graz nog kleiner! Pfoeh, Antwerpen, grootstad! Maar elke oude kern is klein zal ik maar denken. Ik zet mijn wandeling verder. Na anderhalf uur kom ik aan aan de universiteit. Dit is wel groot! Overweldigend hoeveel grote bombastische oude gebouwen deze universiteit heeft. Sociologie en wijsbegeerte hebben een nieuw en hip gebouw, hiphoi.. althans langs buiten toch. De bibliotheek is een afgrijselijke, lelijke, oude, ijzeren blok. Hier ga ik zoizo nooit studeren! Daar gaan mijn bib-dagen. Dit gebouw steekt echt af tegen de rest. Maar goed, ik wou mij aanmelden. De dient internationale relaties is enkel in de voormiddag open. Pech dus. Ik wandel dan maar een paar straten verder naar het SprachenZentrum. Daar aangekomen blijkt het ook al dicht te zijn. luie Oosterijkers! ’t Is nog ni eens vijf uur. Zonder enig contact te hebben kunnen leggen besluit ik toch maar eens iets eetbaars te zoeken. (daarvoor bleef ik wat te koppig omdat ik eerst iets wou bereiken) Ik stap een winkeltje binnen en kom daar uiteindelijk enkel met een flesje water buiten. Ik kan geen avondeten koken maar wil wel iets degelijks eten en dan moet ik nog middageten ook en eigenlijk hebben ze in het winkeltje bijna niets. Een paar straten verder wint de honger dan toch. Ik neem het avondeten en middageten samen en bestel op restaurant een grote pizza (die maxi blijkt te zijn). ’t is echt een restaurant voor student maar ik zit er toch maar alleen. Ook een primeur se.
Voor de rest geen gebeurtenissen meer, ik ga ook te voet terug, wandel eens door een ander deel van het stadje. Verder zoek ik op internet in de jeugdherberg als een gek naar kamers… In de hoop op reactie… vanaf morgen bespaar ik jullie de details maar voor vandaag vond ik het, al is het maar voor mezelf, wel nuttig. Slaapwel.

Tine