Dag 25 in Graz

verslag vrijdag 27 februari 09

Vanmorgen was het niet overdreven vroeg, hoewel ik toch niet al te vast geslapen heb. Mijn vreemde buur Andy, de fotograaf vertrekt hier rond 6.30h denk ik. Ik hoor dat dan wel vermits hij onder het deel loopt waar ik boven slaap. (maar ’t is niet dat hij door mijn kamer moet hoor… Dat zou nogal vreemd zijn.) We moesten om negen uur in het appartement van mama, papa, Toon en Lotte zijn. We ontbeten daar en om tien uur vertrokken ze met z’n allen terug richting België. Allemaal in de auto en daar stond ik dan. Weer alleen in het zonovergoten Graz. Ik wandelde het eerste stukje terug want het was stralend weer en ik had wel behoefte aan wat frisse lucht. Ik had niets gepland vandaag dus dat was vrij raar. Na vier volle dagen was er ineens geen activiteit meer. Ik kwam voorbij een Arabische winkel met grote vierkanten zijden sjaaltjes. (mama had en al ontdenkt en toen ik hem zag wist ik direct dat het deze was). Ik vond het wel de moment om iets te kopen voor mezelf en kocht er een pracht van een sjaal. :-) Nadien nam ik toch maar de tram voor de rest van de tocht. Terwijl ik op de tram stond te wachten zag ik iets wat me lichtjes choqueerde. Er stond een dakloze vrouw (ik ga ervan uit dat ze dakloos was, zo zag ze eruit) in de vuilbak naast de tramhalte te zoeken. Das schrijnend maar dat heb ik nu al wel meer gezien. Maar opeens vind ze een slablad ik die vuilbak. Gewoon, tussen het andere afval. Ze kijkt er eens naar en eet het vrolijk op terwijl ze verder zoekt. Even later is mijn tram er en weer een paar minuten later ben ik op mijn kot. Ik begin aan de opruim van de nieuwe lading spullen die uit België zijn aangekomen. Ik zoek mijn vakken en wanneer ik les heb op. En probeer te mailen met de UA. Kortom, ik probeer wat organisatorisch werk in te halen. In de late namiddag komt Johann me vragen of ik honger heb. ’t Is nog maar vier uur, half vijf dus ik zeg toch maar van niet. Over een uur dan wel? Ja dan misschien wel. Hij zal iets klaarmaken en ik draag wat ingrediënten bij. Rond half zes roept hij Andy en mij aan tafel. We blijven vrij lang tafelen want ineens is het zeven uur. Antonio komt tijdens het eten even dag zeggen en nodigt ons uit voor zijn afscheidsdrink. Blijkt dat hij morgen uit zijn kot vertrekt… had ik dus volledig gemist! We besluiten om samen met het kot (Marie, Andy en Johann) ernaar toe te gaan. Rond negen uur vertrekken we. Het wordt niet ongelofelijk laat maar ‘t is wel heel gezellig. Goed om zo eens iets met het kot te doen. ’t Zijn echt vriendelijke en grappige mensen. En die jongens zijn hier razend enthousiast over mijn accent. (die Andy en Johann) Na een paar biertjes gaan we samen terug naar huis. Thuis aangekomen kruip ik toch maar meteen mijn bed in. (Ik voel er niet veel voor om op dit uur naar Duitse tv te gaan kijken.) Mijn dag heeft dan toch een leuke, onverwachte wending gekregen. Liebe Grüβe.